مـاه است و آفـتـابـی‌ام از مهـربـانی‌اش            صد کـهـکـشـان فـدای دل آسـمـانـی‌اش

بی‌دست می‌خروشد و دریا کنار اوست            ای عشق آتشین! به کجا می‌کشانی‌اش؟

دست از حیات شست که آب حـیات شد            این خاک مرده زنده شد از جان‌فشانی‌اش

از خود عـبور کـرد و نـوشـتـنـد رودها            با اضطراب، چشمه‌ای از پهـلـوانی‌اش

از خود عبور کرد و درختان قـلم شدند            در اشـتـیـاق دم زدن از زنــدگــانـی‌اش

از خود عبور کرد و ملائک رقـم زدند            با خون و اشک، اندکی از بی‌کرانی‌اش

از خـود عـبـور کرد و شـنـیـدند بـادهـا            از سمت سـروهای پـریشان، نشانی‌اش

تیر از کمان جدا شد و بر خاک، خون نوشت            این چرخ پیر، شرم نکرد از جوانی‌اش

باران گرفت باز و پس از گریه دیدنی‌ست            در چشم من، تجـلّـی رنگـین‌کـمـانی‌اش

چشم مرا به چهرۀ خورشیدی‌اش گشود            مـاه است و آفـتـابـی‌ام از مهـربـانی‌اش